Samotność wyniszcza nawet silnych

Kłamie wszystkim prosto w oczy, udaję że pogodziłam się z jego związkiem i że totalnie go akceptuje. Muszę to robić, nie mogę im powiedzieć prawdy. Nie chce żeby wiedzieli, że na każde wspomnienie o nim moje serce odzywa się głośnym jękiem pełnym bólu, żalu i tęsknoty. Nie chce żeby wiedzieli, że codziennie oglądam ich wspólne zdjęcia a na jej widok zaczyna mnie boleć brzuch z nerwów i serce niespokojnie szybko bije. Nie mogą tego wiedzieć, muszą myśleć że jestem silna.



Prawdziwe szczęście docenia się dopiero wtedy, gdy spojrzy się wstecz i jeszcze raz odczuje minione chwile 


Może nie teraz, ale jutro, może za tydzień albo i miesiąc zatęsknisz. Będziesz siedział jak zawsze w poniedziałek na ostatniej lekcji, coś Cię zaboli ale to nie będzie ból fizyczny. Wrócisz do domu, pożegnasz się z kumplem i czegoś zacznie Ci brakować. Idąc na trening spojrzysz na park do którego kiedyś chodziliśmy razem. Będziesz miał problem z zasypianiem i na niczym się nie skupisz. Pójdziesz pod moją szkołę, zobaczysz mnie wychodzącą z drzwi, spróbujesz podejść ale wycofasz się po podejdzie do mnie mój nowy chłopak. Odejdziesz w pewnym momencie nie wytrzymasz, będziesz miał ochotę krzyczeć i płakać ale wiesz, że to nic nie zmieni. I choć nigdy nie chciałam źle życzyć, mam nadzieję, że Cię to spotka.

Powiedz mi po co robimy te wszystkie problemy i staramy się odciągnąć moment, gdy w końcu nasze dusze się połączą? Przecież doskonale oboje wiemy, że i tak nas coś do siebie ciągnie a ciągle od tego uciekamy bojąc się wyciągnąć dłoń po odrobinę szczęścia. Tak dobrze nam się rozmawia, jesteśmy sobą w swoim towarzystwie, nikogo nie musimy ukrywać bo doskonale wiemy kiedy jest coś nie tak w naszych humorach. Więc dlaczego udajemy tą chorą przyjaźń, dlaczego nie potrafimy postawić jednej karty i w końcu dorosnąć w swoich ramionach?